Allemaal in hetzelfde schuitje. Met elkaar op de lip. Je kan niet weg. Je hebt geen eigen ruimte.
Voortdurend lawaai om je heen van je medebewoners en dan ook nog die belachelijke hoeveelheid beesten die je elke dag moet verzorgen. Een huis dat voortdurend op en neer deint waardoor niets logischerwijs op zijn plek blijft liggen. Ik zou voortdurend aan het opruimen zijn. Een jaar lang ronddobberen en niet weten wanneer je er eindelijk uit kan? Een doemscenario.

Afgelopen jaar verdiepte ik me in Noach. En niet alleen in hem, de botenbouwer, de man die met God sprak, de man met vertrouwen. Ik leefde ook mee met zijn kinderen en zijn vrouw. En de dieren die hij meebracht op die ark.
Natuurlijk verdiepte ik me met de nodige hoeveelheid fantasie. Ik was er niet bij, het is lang geleden en de verhalen zijn niet compleet. Er is genoeg ‘in te vullen’ met mijn eigen ideeën. En het lijkt me niet makkelijk: een jaar lang met je volwassen kinderen plus aanhang en heel veel beesten die stinken, poepen en blaten. Die boot was vast groot, maar nooit groot genoeg om even van welk gedoe dan ook weg te vluchten. Ik vond quarantaine bij ons al verschrikkelijk pittig. En die duurde bij ons een week of twee en werd aan alle kanten verzacht met pakketjes aan de deur en videobellen met lieve mensen.

Noach en de zijnen dobberden een jaar rond zonder een kant op te kunnen. Hoe dan!?!
Ze moesten wachten. Heel veel wachten. Eerst moest de boot af. Toen moesten ze wachten op de dieren. Toen op de regen. Na 40 dagen hield de regen op en daarna gebeurde er 150 dagen niks. Alleen maar drijven. En wachten. “Als iemand nog een keer het woord wachten zegt, mag ie de boot schrobben met een tandenborstel!!” Noachs vrouw roept dat gefrustreerd in het hoorspel over Noach. Ach, waarschijnlijk was dit nog maar de milde versie.

Bij elk verhaal uit de Bijbel geniet ik van het me verbinden. Me inleven in de personen van toen. Met alle frustraties en humor en verwondering die ik er in ontdek. En dat wil ik vertellen.
Ik wil verhalen vertellen. Vol herkenning, vol frustraties, humor en vol hoop.
Het hoorspel over Noach is dat geworden. En ook hoopvol. En ook al loopt het raar af (wat een stom slotverhaal wordt er toch over Noach en zijn nageslacht verteld in Genesis 9, niet echt een leuke climax aan het eind zeg maar), toch blijft die hoop overeind. ” God laat niet los waar zijn hand aan begon.” Woorden waar het hoorspel mee eindigt. En die ook in deze nieuwe lockdown iets geven om aan vast te klampen. En ze geven ook weer ruimte voor een volgend verhaal om te vertellen.

Nieuwsgierig naar Noach?
– Check hier de teaser van Noach voor een indruk van dit hoorspel van bijna 1 uur lang.

– En check hier de website van De Bijbel om je oren voor meer informatie.