Voorstellingen spelen. Verhalen vertellen.
Het is afstand overbruggen. Dichtbij komen.
Ach natuurlijk, het is veel meer. Maar dat aspect vind ik het mooist ervan.

In een tijd dat voorstellingen spelen zoveel minder is, geniet ik van de momenten dat het wel kan.
Met Over Schapen Enzo konden we in de afgelopen tijd soms toch de boer op. Binnen en zelfs buiten.
Op afstand met je verhaal toch dichtbij proberen komen. We houden ervan.
Met De Vliegende Speeldoos stond het verhaal lang op pauze. Het moment dat we in augustus weer speelden was bijna terug in de tijd en herontdekken: Ik kan het nog. Samen in een oud verhaal stappen met kinderen van nu, tijd overbruggen, samen in hetzelfde avontuur.
En de Bijbel om je oren. Dat is voor mij spelen voor oren op afstand. Kinderen en gezinnen die ik niet zie. Omdat ze enkel een serie mp3’s hebben. Ik zie ze niet reageren. Ik hoor ze niet schrikken of lachen of antwoorden meeschreeuwen. Gelukkig lees ik wel de reacties via mailtjes:

“De kinderen zijn zo enthousiast over deel 1 dat ze deel 2 van hun eigen zakgeld hebben gekocht 🙂.”

“Zooo fijn om eens bijbelverhalen te beleven in een eigentijds format. Kinderen zijn geboeid van begin tot eind. Het geeft mij ook veel stof tot nadenken en nieuwe inzichten.”

“We hebben het slaapliedje van Daniël in ons repertoire opgenomen. Zo fijn zorgeloos en compact. En meditatief. Ik wordt zelf ook heel anders wakker door het idee wakker gekust te zijn door de Schepper.”

Reacties waardoor ik weet, het werkt. Het komt dichtbij. Het raakt en komt aan. Over alle afstand heen.

Verhalen vertellen, ik hou ervan. Zeker als het een goed verhaal is. Dus … ik blijf dat gewoon doen. Vertellen en dichtbij komen. Want dat is het mooist.

Meer info over De Bijbel om je oren vind je hier.
Meer info over mijn theaterwerk vind je hier.