“Wordt een engel ook ziek? Moet ie ook naar het ziekenhuis?”

Avond. Ik breng mijn jongste dochter naar bed. Inmiddels kan ze zich aardig goed verstaanbaar maken, en ik denk toch echt dat ik haar dit hoor vragen. Waarschijnlijk omdat ze deze middag voor het eerst bewust een loeiende ambulance heeft zien rijden. Dat combineert ze nu met het gebedje van een minuut eerder.

Ik vind de vraag leuk. En na mijn verbazing dat een peuter dit vraagt, probeer ik een antwoord te formuleren. Dat ik niet denk dat ze naar het ziekenhuis moeten.
Maar ik hoor mezelf praten. Wat weet ik er eigenlijk precies van?

Als ik Peretti moet geloven, met zijn boeken over de geestelijke wereld, dan gaat het er vaak nogal ruw en strijdlustig aan toe bij die engelen. Maar aan de andere kant, engelen zijn hemelwezens toch? In de hemel is toch geen pijn enzo? En als het wezens zijn die van wat ander bouwmateriaal  geschapen zijn dan wij, tenminste zo stel ik me dat dan voor, – ze kunnen namelijk vliegen en je ziet ze niet fysiek terwijl ze er misschien wel zijn, – dan weet ik niet of daar dan het bouwmateriaal ‘bloed’ aan te pas is gekomen tijdens hun schepping.

Ik fantaseer er dus aardig op los. Dat vind ik ook wel een tof ding van geloven. Dat er naast het woord, ook ruimte  is voor verbeeldingskracht. Sterker nog, zonder verbeeldingskracht geen geloof, geloof ik. Er is voor het geloof toch aardig wat verbeelding nodig om je al die bijbelse verhalen voor te kunnen stellen. En God had denk ik ook aardig wat fantasie nodig bij het scheppen van al die dieren, mensen, planten en dingen.

Die kleine peuter van me zet me dus aardig ‘aan’, qua geloof, met haar brabbelvraag.  Al weet ik niet of ik op deze vraag nou echt een binnenkort al een definitief antwoord ga vinden.

Worden engelen ziek en moeten ze naar het ziekenhuis?
Als je het weet, mag je het zeggen…